Wala ako magawa ngayon dito sa bahay, mag-isa lang, syempre walang kasama, walang kahuntahan, walang katawanan, at higit sa lahat, walang kabarikan, paksyet. Habang nakahiga at nakatitig sa kisame na kulay puti dati na ngayo’y kakulay na ng edsa noong kasagsagan ni Tita Cory, eh naisipan kung umihi, kakulay rin kasi ng ihi ng isang may lagnat itong kisame.
Diretso sa cr na marameng beses ng nasukahan ni junior, baba short, baba brief, hanap patutoy, at ayun! Nakapa ko rin, pwesto… ihi buga, hayy, ayus, kinilig pa nga ako noong pumapatak na ang mga huling sirit ng aking ihi, take note, IHI. Ito yung tinatawag na “kilig-ihi”, na kapag ginawan ng kwento ng mga batikang manggagawa ng alamat ay magiging “kilighi”, ganire ang nakikita kung ending ng alamat ng kilighi, “…At doon nagsimulang matawag itong kilig-ihi na habang lumalaon eh naging kilighi”. Yun eh.
Lalabas na sana ako sa cr pagkatapos kung iwagwag si patutoy at ibalik sa dating pwesto ang mga tumatabing dito, ngunit talaga nga namang hindi ko mapigilan ang aking sarili na hindi mapatingin sa salamin na may konting “hamog sa tag-araw”. Napakahirap kasing tiisin ang isang bagay na masarap sa paningin, grabe, ang gwapo ko, hayy, isang bagay na wala akong magawa para remedyuhan, todo eport na nga ako eh ni hindi pa rin mabawas-bawasan kahit katiting man lang, paksheyt, nagpa-“ronreg” na nga eh wala pa rin, tsk, hirap, nakakadipres. Pero sa kabila ng aking kagwapuhan ay naaninag ko ang kalungkutan sa aking mga mata, mapupungay na mga mata. Lungkot dahil mag-isa nga lang ako at walang kasama at kabarikan. Lungkot na hindi ko mawari kung san nagmumula, doon pumasok sa aking isipan ang salitang “sawi”. Ako bay may kasawian na naman? Anong klaseng dagdag kagwapuhan na naman kaya yun? Paksheyt, unfair, laging ako, ako, ako! Oh ito’y dala lang ng puyat na hatid ng padalawang araw ng walang tulog? Ey? Adik. (Pakalat kalat kasi yung rugby dito sa kwarto eh. oy chox! yung rugby mo, tago mo naman pagkatapos mong magsalin sa plastik! nalilikot tuloy ng bata! Ayan.)
Marameng kasawian ang nakaabang sa atin at anumang oras ay pwede tayong atakihin, pwedeng sawi sa pangarap sa buhay. Kahit mga simpleng pangarap lang sa buhay ay nakakapagdulot na ito ng kasawian kapag ang bagay na iyon ay mahalaga para sa isang tao. Gusto ko lang naman ng Max kendi, ung red, dahil mas masarap yun para sa akin, swak sa aking panlasa, ngunit dahil mahina at hindi kasing lakas ng motolite ang iyong “convincing power” sa mga utol mo ay Stork ang binigay sayo, maanghang, hindi malasa, at higit sa lahat hindi red, o db, nakakadepris, peling sawi ka na at imbyerna churvah, cha-ynes veneracion, nakahikdbi habang sinusupsop ang kending hindi mo gusto habang bumubulong bulong ng “Pakyu kayo koa, butas naman ang brief tsaka hindi pa naman tuli, huh! suput!”
Mayroon ding mga sawi sa buhay. Ito yung mga peling sobrang malas na nila, yun bang minsan lang lumabas sa bahay nila eh nahuhulog pa sa estiro na katatapos lang taehan ng tatlong asong street fighter(asong kalye) na gusgusin at kasabay pang sinusukahan ng tatlong lasing na ang pinulutan pa ay panis. Ito rin ay yung mga mahihilig umakyat sa mga “footbridge” dyan sa EDSA tapos ay magkukunyaring tatalon, pero kapag mahaba-haba na ang exposure na nakuha nya sa mga camera ng mga reporters eh baba na rin, la lang, triptrip lang, la magawa sa bahay e, boring, badtrip.
Mas marame ang mga sawi sa pag-ibig. Naku, matagal ng uso ito, panahon pa ng love triangle sa pagitan ng isang homo erectus(chox), homo habilis(renan) at isa java man(bryan), yun eh ayun sa lolo ko ha. Ang kasawian sa pag-ibig ay madalas maikumpara sa katangahan/kagaguhan. Tinatanga ka na, na kahit nagdudumilat ang katutuhanang “Hoy! Tanga, niloloko ka na! Gago!” eh tuloy ka pa rin sa iyong pag-ibig na bulag sa katotohan. Ang madalas palusot? True love kasi, at sasahugan pa ng “love is blind”, ey? Gawin na lang nating “Love is blind, but marriage is the eye opener.”. Pero infairness, mahirap kasi labanan ang mga nagtitibukang puso, lalo na ngayong panahon ng semana santa, long holiday, marame-rameng date yan at eye ball ng mga kitikitexters, ingat lang, baka holdaper ang ka-eye ball mo, malas mo, nalove at first sight sa cellphone mo.
At biruin mo nga naman, mayroon ding sawi sa barikan. Hehehe! Isa dito ay yung mga hindi na kaylangan ng unan, higaan o sandalan para lang mahimbing sa pagtulog, ipatong lang ang braso sa lamesang inuman, iub-ub ang ulo dito at presto, mahimbing na ito, after 3 years na ang gising, at naglalaro na rin agad ang laway, baba, taas, baba, taas, minsan ay nakakatuwa at nakakaaliw ring pagmasdan ang tutulong laway, eksayting kung kelan siya malalaglag. Malas mo lang kung biglang humangin ng malakas at mapunta sau ang mahaba-haba na ring “lubid-laway”(patulong laway, parang yoyo kung maglaro) na sa kinalaunan ay tinawag ng “lubidway”. Yun eh, alamat na naman.
Isa pa ay yung mga nagmumukhang punching bag ni pakyaw ang lolo nya(yun bang: “Ung lolo ko!”). Hehehe! Pabilisang magisip ng ibabara mo sa kwento, istorya, pag-aari, achievements ng kabilang lolo. Ilan sa dapat na katangiang dapat taglayin ng mga nagyayabang sa lolo nya eh ang pagiging cre8tive, masusing pakikinig sa babarahing sasabihin ng katunggali, marunong magpaligo ng lokoloko, kayang patigilin ang electric fan na naka-number 3 sa pamamagitan ng pilik mata, kayang mangulangot ng walang ginagamit na pangsungkit o daliri, “look! no hands!” at higit sa lahat, ang kayabangan na sasahugan mo syempre ng humor at magandang delivery para hindi sa suntukan mauwe ang kwentuhan, hehe! Pwede sumali kahit hindi mo idol si FPJ.
Isa pa nito ay yung mga pagkatapos pa ng barikan magiging sawi, aftershock attack, parang si renan, hanggang alas-dyes ng umaga nasuka. Pasumpa sumpa pa pagnasuka, ang litanya? “Putahhh! Hindi na uleyt ako magbabarik, hek! Uuuwaaahhhhkkk! Eekkkk! Haaahh! Tang—Uuuwaaahhhhkkk!! mamatay na koww! Hindi akuu makahinga, hhaaaaaa! Uuuwaaahhhhkkk!!”.
O sya, pahid na, pahid na. Permi namang!
Ang pinakayoko lang eh ang maging isang sawing payaso. Ey? Payasong sawi. Payasong nakikita mong masaya at hindi mo pwedeng makitang malungkot o lumuluha dahil sa siya’y isang payaso. At kapag nakakita ka ng isang malungkot na payaso, para kang nadaanan ng tide, “gulat ka noh?”. Masisira nag puting make-up sa mukha, masisira ang itim na make-up sa paligid ng mata at malalaglag ang pulang bilog sa ilong, yari ka, sira ang japorms mo, wala ka na ngang tip, wala ka na ring tarbaho. Mahirap ang magsuot ng maskarang masaya araw-araw para mapagtakpan ang iyong kalungkutan, bumibigat pa ang maskarang iyon. Kaya naman saludo ako sa mga nakakagawa nito, parang commercial ng neosep, “Magaleng! Magaleng! Magaleng!”.
So pano? E biogesic na yan! “Ingat!”
Anak ng Alak 